Chaos

Chibinia

Ja też tak sie czułam gdy umarła moja babcia. Z początku było to takie niedowierzanie. Po chwili... odwiedzenie martwego ciała i te patrzenie w oczy, że a nuż odżyje... ugh... przepraszam... znowu płaczę...

Shioko

Leafy, nie mów tak, przecież wiemy jak cierpisz. Ja zazwyczaj przeżywam czyjąś śmierć nie płacząc, poprostu nie jetsm w stanie, teraz także. Ale za to mam dziwne myśli.

Aiko

A ja placzę od godziny xD. I ani na chwilę nie mogę przestać.

Chibinia

A ja czasami próbuję "wydusić" łzy. Żebym nie wyszła na bezduszną xD"... fakt, Miyuu za mną nie przepadała... ale nie życzyłam jej z tego powodu niczego złego...

Aiko

Miyuu wcale za tobą nie nie przepadała! Ona lubiła każdego, na swój sposób. W każdym widziała przynajmniej pięć zalet i to doceniała. Ja tak nie potrafię. A ona potrafiła dokonać wielu rzeczy. Ale tak mi jej szkoda... że nie zdążyła zrealizować swych marzeń...

Chibinia

Cieszę się... już myślałam, że żegnam ją jako jej wróg...

Dokładnie tak... opuszczać marzenia i przyjaciół... to najstraszniejsze...

Aiko

Miałyśmy też dużo wspólnych marzeń. Miyuu też chciała, bym wreszcie narysowała 1 tom Angelic Cross. I mimo że się lenię i nie mam weny... chyba teraz zacznę to robić.

kaori

jeej dlaczego ja płaczę? przecież nie znałam tej osoby... przepraszam Sad

nigdy za nikim nie rozpaczałam. płakac może i tak, ale to raczej z chwilowego szoku... czy to normalne? na pogrzebach to już wogóle nie zdarzyło mi się nigdy płakac. dziwna jestem.

a po za tym przecież będzie jej tam lepiej...

Aiko

Uch. Podwójne cierpienie. A raczej cierpienie, i smutek.

Aiko

Uch... ja to chyba nie mam szczęścia w przyjaźni... nie mam ani jednego, powtarzam: ani jednego przyjaciela... a było ich tyle...

Kori-chan

Nie mogę w to uwierzyć.
Zawsze pomocna, radosna, czasami sarkastyczna Miyuu odeszła.
Nie wiem czemu, ale czuję strach.

Chibinia

Muszę kończyć... za lekcje muszę się zabrać.

Papa...

Aiko

Racja, Kori-chan. Miyuu właśnie taka była. Ale zapomniałaś dodać... kochana. Wiem... trochę dziwnie to brzmi w tych czasach o dziewczynie... ale taka prawda...

Shioko

Na przyjaźń jeszcze przyjdzie czas. Ja niby mam..siostrę śmierci, ale ona..nie wiem czy ona potrafi być powarzna, czy tylko się śmiać...znam ją niby od przedszkola, od zawsze, ale nie wiem tego...zawsze jest tak, że spotykamy się, w szkole, to się śmiejemy, a tak naprawdę jak jakiś smutek, czy coś, to każda sama to p[rzeżywa...nie wiem, czy to jest moja przyjaciółka.

Kori-chan

To wcale nie brzmi dziwnie.
Ona była kochana.
Nasza radosna, uśmiechnięta Miyuu.

Chociaż jej dobrze nie znałam, bardzo mi przykro.

Aiko

A mi teraz wszyscy gadają, że nie chcą mnie znać. Wyliczyć?

- Arvena (za co? phi! za to, że jej autografu Gosi Andrzejewicz nie przyniosłam!)
- Sakura (j.w.)
- Chibinia (zachowam prywatność i nie prześlę rozmowy na GG)
- Maron (za co... nie wiem. Po prostu bąknęła że wolę Miyuu od niej ... )
- Lita ( już się pojawiła Rosette i ją namówiła)
- Rosette (nie wiem czemu)
- Angelika (bo byłam smutna na lekcji.. phi...)

I jeszcze, jeszcze więcej.

Shioko

Ja też jej nie znałam tak bardzo, ale była do mnie cholerenie podobna, z opisu oczywiście. Moja zaginiona siostra bliźniaczka...

Kori-chan

A Ty Leafy, znałaś Miyuu w realu.?

Aiko

Oczywiście, że tak. Poznałyśmy się cztery lata temu...

Kori-chan

Może teraz powiem coś niestosownego, ale prawie 2 lata temu temu mój tata zmarł na serce.
Teraz czuję to samo w sprawie Miyuu, to co czułam po stracie taty.